Sabaty cz.2

Kolejnym sabatem na Kole Roku jest Ostara, która przypada na dzień 21 marca. Jest to dzień równonocy wiosennej i mniejszy sabat będący jednocześnie jednym z dni kwartalnych. Jak wcześniej już wspominałam, wiosna zaczyna już w święto Imboc i teraz jest już w połowie drogi do Beltane. Dzień i noc w tej chwili mają już jednakową długość. Bóg światła, który przyszedł na świat w noc Yule zaczyna zwyciężać swojego mrocznego brata i światłość zwycięża ciemność. Bogini – dziewica, która była czczona w Imbolc zbliża się do boga światła, jednocześnie przygotowując się do roli Matki nowego Słońca, które ponownie przyjdzie na świat w nadchodzące przesilenie zimowe.

Wiele tradycji związanych z obchodami święta Ostary pochodzi z krajów śródziemnomorskich. Na szczęście nie brakuje w nich starych tradycji celtyckich o czym przypominają budowle megalityczne. Na Południu jednakże Ostara czczona jest jako 1 dzień nowego roku będąc jednocześnie 1 dniem 1 znaku zodiaku jakim jest Baran. Jak widać wyraźnie tego dnia sama natura przebudza się do życia po zimowym odpoczynku.

Ostara skupia się na wszystkich radosnych i szczęśliwych aspektach życia takich jak np. zaślubiny i poczęcie, w trakcie którego dziewicza Bogini Ziemia łączy się w miłosnym uścisku z silnym już Bogiem Słońcem i dzięki temu staje się już Matką. Kolejny niezwykle istotny aspekt tego święta to zwycięska walka światłości nad ciemnością. Warto tutaj wspomnieć o tym, że w noc pełni najbliższej równonocy wiosennej obchodzono również germańskie święto bogini Księżyca Eostry (od jej imienia pochodzi nazwa żeńskiego hormonu –estrogenu). Bogini ta miała swoje dwa symbole jakimi były króliki (symbolizujące płodność) oraz jajka (symbole życia). Od jej imienia pochodzi nazwa święta Ostara od Eostary. Jak wiadomo, niektóre symbole pogańskie przetrwały również w innych religiach jak np. same jajka, a chrześcijanie jak wiadomo nie potrafią sobie wyobrazić bez nich obchodów święta samej Wielkanocy.

Jak cały czas wspominam Ostara to radość ze zwycięstwa życia nad śmiercią, światła nad ciemnością i oczywiście czas nadejścia nowej, ciepłej, cudownej wiosny. Natura budzi się do życia po czasie mrocznego świata umarłych, w którym była w trakcie trwania miesięcy zimowych. Z powodu odniesień do Księżyca (jako, że podczas 3 dni nowiu Księżyc jest niewidoczny wierzono, że jego Bogini przebywała w tym czasie w krainie zmarłych) a konkretnie jego Bogini, równonoc ta nazywa się również Dniem Pani.

- Frey