Znaczenie zwierząt wśród Ludów Północy cz. II

Ostatnio rozprawiałam głównie o niedźwiedziu, dzisiaj zajmę się nieco ogólnie tematem. Dowiedzieliśmy się już o szacunku plemion Północy dla zwierząt, wynikającym z naczelnej roli zwierząt w życiu ludzi. Jak wiadomo, trudno w ziemi skutej lodem przez większość roku, coś wyhodować, dlatego mięso i ryby to podstawowy pokarm ludzi północy. Myśliwy nie zabija dla rozrywki, a z konieczności. Według wierzeń zwierzęta posiadają duszę, a nawet kilka, to zależy od danego stworzenia. Ta dusza po śmierci zwierzęcia musi wrócić do świata duchów lub swojej macierzy, by odrodzić się ponownie, cod la myśliwego jest bardzo ważne. Wierzą również, że zwierzęta trzeba traktować z szacunek, by łatwiej dały się złapać.

Sedna to bardzo ważna bogini inuicka, żyjąca w morzu, opiekunka wszystkich zwierząt morskich. Dbała o nie i to ona decydowała, które będzie pożywieniem dla człowieka. Nad zwierzętami u wszystkich ludów, panuje jakiś bóg, tzw. Pan Zwierząt. To od niego pochodziły zwierzęta i to jego trzeba było przekonać do oddania jednego z nich. Wśród hodowców reniferów także istniała wiara w takiego opiekuna, wyobrażali go sobie jako starca z białą brodą, który posiadał ciekawą właściwość: mógł przeobrażać się w niedźwiedzia.

Czukczowie wierzą, iż zwierzęta żyją w społecznościach podobnych do ludzkich, nawet te gatunki, które stadne nie są np. niedźwiedzie czy pająki. Bardzo ważne, podobnie jak niedźwiedzie są foki, które według niektórych plemion są takie same jak ludzie.  Hillervo to macierz rodu wydr, niekiedy brana za opiekunkę wszystkich zwierząt. Nie tylko ssaki zajmują szczególne miejsce w mitologii, również ptaki są niezwykle ważne. I tak, kiedy młody myśliwy zabije swojego pierwszego ptaka, gotuje ciekawą zupę. Do kociołka wrzuca danego ptaka, z olszyny wycina trzy łyżki, do tego musi mieć już przygotowaną dłoń Tapio, czyli korę brzozy.  Wrzuca do środka łyżki i korę, przy tym śpiewa imiona wszystkich ptaków, jakie chciałby w przyszłości upolować. Zakapuje całość w mrowisku. Inny zwyczaj mówi, iż oczy ptaka należy złożyć do dziupli dzięcioła.

Renifery, które żyją dziko i są hodowane, kojarzą się nam przede wszystkim z północą. Jeżeli myśliwi poluje na dzikiego osobnika musi złożyć na początku sezonu cielaka renifera w lodzie lub w jeziorze. BY chronić stado przed wilkami, hodowcy zabijali jednego renifera i jednego wilka, a ich ciała wystawiali na podwyższeniu. Miało to przekonać opiekuńczego boga, by nie pozwolił wilkom atakować reniferów.  Gdy hodowca umierał do jego grobu składano dwa poroża reniferów z jego stada. Renifer jako totem symbolizuje życie w grupie, poświęcenia za drugą osobę i dostosowanie się do nowych warunków. 

- Sonia