Gadziny

Wąż Jormungand nie dość, że był pokaźnych rozmiarów, to jeszcze wydłużał się z dnia na dzień. Jormunagand został wygnany z Asgardu, gdyż nie pasował on do społeczności tej krainy. Ogromny wąż umieścił swoje cielsko w morzu, które otacza Midgard. W końcu tak się rozrósł, że oplótł on cały świat i począł zjadać swój własny ogon. Odtąd nazywano go Midgardsomem – wężem Midgardu. Musi żyć w wodach morza, dopóki dopóty nadejdzie straszliwy ragnarok.

Więcej informacji o Jormungandzie znajdziecie w notatce pt. "Potworne potomstwo" https://www.facebook.com/notes/fantastyka-mitologia-magia/loki-mury-asgardu-potworne-potomstwo-złote-włosy-sif-uczta-u-aegira/650914961621646

Tęczowy Wąż jest władcą wody w Australii. Ciągle walczy ze Słońcem, a sam wędruje po pustyniach, tworząc w ten sposób strumienie. To ogromny wąż z owłosionym łbem i ostrymi kłami. Aby sprowadzić deszcz, trzeba było wprowadzić do paszczy młodego mężczyznę, w której musiał spędzić dwa lata. Młodzieniec zbierał we wnętrzu gada tzw. takula, a gdy miał ich wystarczająco dużo, wąż wypluwał go. Takula przemieniał się w chmurę, a z niej spadał ulewny deszcz.

Oszumare jest boginią tęczy w mitologii Jorubów z Nigerii i Beninu, a występuje ona pod postacią węża. Podobno ma zdolności uzdrawiające i jest symbolem stworzenia, ludzkich narodzin, a także związku pomiędzy światem umarłym, a przyziemnym.

Nozuchi to duch przypominający metrowego węża. Nie ma oczu, nosa, rąk ani nóg. Jedynym elementem budowy jest jego ogromny pysk, którym pożera swoje ofiary. Jest duchem ziemi, kryjącym się w koronach drzew. Nie jest zbyt przyjazny ludziom, lecz uwielbia rośliny i zazwyczaj nie szkodzi im.

Chimera - głowa lwa, ciało kozła i ogon węża. To kapryśne stworzenie siało postrach w Trucji, gdyż potrafiło ziać ogniem. Potrafi ona stopić szklany flakon. Chimera żyje w jaskiniach, gdzie człowiek nie może się dostać. Mitologia mówi, iż jest to zwierzę zrodzone z Tyfona i Echnidy.

Amemait jest hybrydą masywnego krokodyla i ogromnego hipopotama. Łapy, pazura i grzywa to lwie elementy stworzenia. Amemait większość dnia przesypia przy brzegu rzeki, a jeśli napatoczy się jakiś człowiek, od razu go atakuje. To mistrzowie kamuflażu. Zielono-brązowa skóra jest niewidoczna na tle błota. W mitologii egipskiej jest on "pożeraczem dusz", gdyż podczas Sądu Ozyrysa mści się na niegodziwcach.

Sobek jest patronem wód i władzy królewskiej. Najczęściej przedstawiany jest jako człowiek o krokodylej paszczy, bądź jako krokodyl. Na głowie zaś ma dwa pióra, dysk słoneczny i baranie rogi. Prawdopodobnie jest mężem Tawaret, bóstwa opiekuńczego.

Nue to mityczne stworzenie, które występuje w wierzeniach japońskich. Bardzo przypomina chimerę - ma głowę małpy, ciało jenota, nogi tygrysa, a ogon to nic innego jak wielki wąż. Choć nie posiada skrzydeł, to może latać, zamieniając się w czarną chmurę. Pojawienie się nue zwiastuje nieszczęścia, katastrofy i choroby. Podobno cesarz Konoe ujrzał taką chmurę, a zaraz po tym zachorował. Jednakże pewien samuraj ustrzelił stwora, a jego martwe cielsko zatopił w Morzu Japońskim.

Źródła antyczne mówią o trzech gorgonach: nieśmiertelnych Steno i Euryale oraz śmiertelnej Meduzie. Gorgona ma potężne ciało kobiety o zielonkawej skórze, na placach błoniaste skrzydła, na stopach pazury, a na krągłej głowie wiją się jadowite węże. Meduza uważana jest za matkę Pegaza i olbrzyma Chrysaora. Rodzicami gorgon byli Forkos i Keto. Spojrzenie powoduje, że ofiary zamieniają się w kamień. Nawet po odcięciu głowy jej wzrok nadal pozostaje niebezpieczny. Jednak Steno, Euryale i Meduza to nie jedyne gorgony. Istnieje jeszcze yama-uba, japońska odmiana tych stworzeń.

Koatl to pierzasty wąż znany Majom, Aztekom i Toltekom. Koatlem jest bóstwo azteckie - Quetzalcoatl o szmaragdowym upierzeniu i ognistych oczach. Gad ten występuje w lasach Ameryki Środkowej. Z natury jest czujnym zwierzęciem o muskularnym ciele i głowie węża, lecz jest no pokryty jaskrawozielonymi piórami, a tuż pod szyją ma małe skrzydła. Podejrzewa się, że posługuje się magią i jest niesamowicie inteligentny. Jest niesamowicie podobny do ptaka kwezala.

Amfisbena należy do Ophidioaves, czyli wężoptaków. To niezwykły wąż nie tylko ze względu na pierzaste skrzydła (choć są nielotami) i ptasie szpony. Stwór ten posiada dwie głowy na przeciwnych końcach ciała. Kiedy jedna głowa odpoczywa, druga zazwyczaj stoi na straży. Skórę amfisbeny przybija się do drzew, chroniąc je w ten sposób przed chłodem. To także znakomity lek na przeziębienie. Ten niezwykle szybki wąż zazwyczaj posiada czarno-białe lub czerwono-białe ubarwienie. Jeśli zwierzę upadnie, to jedna z głów chwyta drugą za gardło, aby bezpiecznie się przeturlać. Niektórzy twierdzą, iż amfisbena jest bardzo jadowita.

Bazyliszek to stworzenie, które siało postrach w średniowiecznej Europie. Potwór wykluwał się z jaja starego koguta, wysiedzianego przez ropuchę lub węża. To zadziwiająca hybryda węża i koguta, której każda część ciała jest zatruta, a spoglądanie w oczy jest najgłupszą rzeczą jaką można zrobić. Mówi się, że jego spojrzenie jest wstanie wysuszyć rośliny i przemienić teren w bezkresną pustynię. Nie tylko wzrok, ale i dotyk bazyliszka powoduje paraliż, a często i śmierć. Skóra bazyliszka jest czarno-żółta lub w odcieniu khaki. Grzebień na czubku głowy przypomina koronę, co symbolizuje władzę nad innymi potworami. Zyskał on miano Króla Węży, a samo słowo "basiliskos" oznacza "królewski". Najbliższymi krewnymi tegoż stworzenia są: koatl i amfisbena. Bazyliszek ma też swoje słabości - zdycha po usłyszeniu piania koguta, a łasica jest odporna na jego wzrok. Największym wrogiem jest jednak lustro, gdyż widząc swoje oblicze, od razu umierają. W średniowieczu często brano w podróż klatki z kogutami, łasicami lub lustra.

- Gumiguta