Sleipnir
Sleipnir to koń
zrodzony ze związku Lokiego oraz ogiera o imieniu Svadilfari. Rumak został
podarowany Odynowi i od tej pory razem z Wszechojcem stawia czoła
niebezpieczeństwu. Jego charakterystyczną cechą jest szare ubarwienie, ale też
posiadanie ośmiu nóg i wygrawerowanych run na zębach. Sleipnir był niezwykłym
koniem, gdyż potrafił poruszać się po ziemi, wodzie i w powietrzu oraz mógł w
każdej chwili udać się w zaświaty.
Arvak i Alsvid
W mitologii nordyckiej Arvak i Alsvid uznawane były za
rumaki ciągnące rydwan Sol, czyli Słońca. Arvak znaczy tyle co „budzący się
wcześnie”, natomiast imię Alsvida oznacza „najszybszego”. Bez koni nie byłoby
światła na Ziemi, gdyż to właśnie one rozświetlały nieboskłon, a Słońce
odpowiedzialne było za ciepło. Aby ochronić Arvaka i Aslvida przed gorącem,
bogowie postanowili przyczepić do nich dwa ogromne miechy.
Al-Burak
Al-Burak był rumakiem Mahometa, na którym prorok udał się w
podróż do nieba oraz do Jerozolimy. Przedstawiany jest jako stworzenie z uszami
osła, tułowiem konia, ogonem pawia, kobiecą twarzą oraz z małymi, białymi
skrzydłami przy nogach. Jego imię oznacza „piorun”, lecz jest on utożsamiany z
bożą miłością i czystymi zamiarami.
Konie Diomedesa
Konie Diomedesa to w mitologii greckiej rumaki, których
właściciel, król tracki, karmił je ludzkim mięsem. Nosiły imiona: Dejnos,
Ksantos, Lampon oraz Podargos. Istotą rolę w ujarzmieniu bestii odegrał
Herakles, gdyż schwytanie ich było jedną z 12 prac. Podobno Herakles pokonał
je, rzucając króla Tracji na pożarcie koniom. Niestety i one nie skończyły
dobrze, gdyż zostały wypuszczone na wolność, a w pobliżu Olimpu stały się
pokarmem dla wilków.
Ksantos i Balios
Ksantos i Balios były nieśmiertelnymi rumakami Achillesa,
potomstwem harpii Podarge oraz boga Zefira. Oba konie były podarunkiem ślubnym
Posejdona dla młodej pary – króla Peleusa i Tetydy. W spadku rumaki przypadły
synowi Peleusa, Achillesowi. Jedynym człowiekiem, który je karmił i mógł je
ujarzmić był Patroklos, przyjaciel Achillesa.
Hipokamp
Hipokamp, czyli koń morski, to potężny, pełen wdzięku rumak
zamieszkujący słone otchłanie morza. Hipokamp posiada głowę i przód ciała konia
i rybi, falisty ogon ryby. Kopyta wyewoluowały w płetwy, co pozwala mu bez
problemu szybko i zwinnie poruszać się w wodzie, a także jako tako na lądzie.
Nie posiadają futra, a jedynie drobne łuski. Zamiast płuc, wykształciły one
skrzela, które pozwalają oddychać pod wodą. Żyją w stadach, żywią się glonami i
pilnują swoje młode jak najdzielniejsze lwice. Ogiery krzyżują się zazwyczaj z
klaczami tego samego gatunku, ale zdarzyły się przypadki, że rodziło się
potomstwo hipokampa i zwykłego konia. Podobno Sindbad napotkał stajennych króla
Maharadżanu, który pokazał mu swoje krzyżówki rumaków. Takie zwierzęta były
drogie jak samo złoto, były piękne, silne i niezwykle szybkie.
Kelpie
Kelpie, konie wodne, to zmiennokształtny koń zamieszkujący
jeziora i górskie rzeki Szkocji. Stworzenie to może przypominać nie tylko
rumaka, ale też krowę, byka, kosmatego człowieka lub piękną wróżkę. Zazwyczaj
koń ma czarne, żółte lub niebieskie ubarwienie. Kelpie od wieków zwiastowały
zagrożenie. Choć wyglądają na łagodne, to z pewnością takie nie są. Bestia
snuje się wokół akwenu, póki nie znajdzie się ktoś, kto by ją dosiadł. Wtedy
wskakuje do najbliższego jeziora i topi ofiarę, którą następnie pożera. Często
powodowały sztormy, aby dopaść ludzi. Jednak można było je odstraszyć,
śpiewając żeglarskie powieści i recytując specjalne wiersze.
Hipogryf
Na pewno znacie to stworzenie z uniwersum „Harry’ego
Pottera”, które nosi imię Hardodziob. Hipogryf jest połączeniem orła (przednia
część i skrzydła) oraz konia (tylnia część). Pierwszy raz wspomniał o nim poeta
Wergiliusz, lecz pierwszy opis zafundował nam Ludovico Ariosto,
szesnastowieczny poeta. Hipogryf jest niezwykle szybki, potrafi latać wokół
Ziemi, a także dotrzeć do Księżyca. Symbolizuje miłość rodziców do dzieci.
Pegaz
Pegaz w mitologii greckiej uważany był za dziecko krwi
gorgony Meduzy, która splamiła ziemię, kiedy to Perseusz odciął jej szkaradną
głowę. Pegaz i heros grecki Bellerofont, zdołali pokonać Chimerę. Zapragnęli
dostać się na Olimp, lecz Bellerofont spadł z grzbietu konia, na szczyt zdołał
się wznieść tylko Pegaz. Wtedy to Zeus zaprzągł go do swego burzowego rydwanu.
Pegazy były znane nie tylko w Grecji, ale też w Mezopotamii, Kartaginie, Rosji,
Maroko. Skrzydlaty koń jest symbolem poetów oraz sztuk plastycznych.
Pegazy nie różnią się wiele od zwykłych koni, poza
posiadaniem ogromnych skrzydeł, których rozpiętość wynosi nawet 7m. Łączą się
one z kośćmi klatki piersiowej i są niezwykle umięśnione. Pegazy żyją stadnie,
pasą się i chowają młode jak zwykłe konie. Spotyka się pegazy o czarnym lub
brązowym umaszczeniu, lecz najczęściej widuje się śnieżnobiałe okazy. Niestety
są one stworzeniami nerwowymi i niespokojnymi, lecz nadal mają pełno wdzięku.
Centaur
Centaury, pół konie, pół ludzie, to stworzenia silne i
mocne. Szkoda tylko, że mają słabość do alkoholu i lubieżnych zabaw. Znana na całym
świecie bójka na dworze króla Lapitów Pejritoosa z herosami, przeszła do
historii pod nazwą centauromachia. Podobno były potomstwem Kentaurosa i klaczy
magnezyjskich.
Mimo że są umięśnione, to nie grzeszą inteligencją. Jednak
zdarzały się wyjątki. Chiron był znakomitym muzykiem, gimnastykiem, lekarzem
oraz nauczycielem Jazona, Heraklesa i Achillesa. Był nieśmiertelny, a swoje
moce prorocze i lecznicze wykorzystywał do pomagania innym. Na świecie
występują przeróżne kombinacje centaurów. Niezmienna ludzka cześć ciała łączona
jest z osłem (onocentaur), bykiem (bucentaur) lub rybą (ichtiocentaur).
Jednorożec
Według legendy jednorożce zniknęły, kiedy to Noe zapomniał
zabrać je na arkę. Wizerunek rogatego konia pojawiał się często w średniowieczu
na gobelinach, w dziełach literackich i obrazach. Jednorożec utożsamiany był z
żywotem Jezusa – róg reprezentował Ojca i Syna, polowanie-zwiastowanie,
urodziny i schwytanie Chrystusa, poddanie się dziewicy-wyrzeczenie się
boskości, a śmierć – ofiarę Jezusa.
Jednorożce przedstawiane są jako piękne stworzenie o
niezwykłej gracji. Są śnieżnobiałymi hybrydami – głowa i ciało konia, nogi
kozła, ogon lwa oraz róg. Choć jednorożce są dzikie i nieokiełznane, to wobec
źrebiąt i dziewic ludzkich stają się spokojne i łagodne. Najlepiej czują się na
leśnych terenach i polanach. Są roślinożernymi stworzeniami. Jednorożec jest
krewnym Ci-lina – japońskiej odmiany rogatego rumaka.
Róg może osiągać długość nawet jednego metra. Mieni się
takimi kolorami jak: biały, czarny i karmazynowy. Można spotkać także cały
czarny lub jasnobrązowy. Niezwykły róg stał się symbolem czystości, za sprawą
jego magicznych właściwości. Jednorożec wydziela antytoksynę, która może
oczyścić całe rzeki i jeziora. Co ciekawe, róg zapobiegał też nadpaleniu przez
rozgrzane węgle owiniętego wokół niego jedwabiu.
- Gumiguta
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz