Święta Nordyckie

Magia Wikingów:


Rok dawnych Skandynawów i Germanów dzielił się, podobnie do kalendarza celtyckich plemion, na dwie pory roku: lato i zimę. Istnieje wiele podobieństw pomiędzy kalendarzem Celtów i Wikingów:bazuje on na czterech podstawowych punktach roku: przesileniu zimowym i letnim oraz równonocy wiosennej i jesiennej. Można jednak zauważyć pewne różnice. U Wikingów lato, jako jedna z dwóch pór roku, rozpoczynało się w okolicach równonocy wiosennej, podczas świąt Ostary,natomiast zima - podczas równonocy jesiennej (Święto Zimowych Nocy). Dokładnie w połowie między równonocami przypada Noc Świętojańska (przesilenie letnie) oraz Jul (przesilenie zimowe). Oprócz tych czterech głównych świąt były także święta pomniejsze, często analogiczne do celtyckich dni śródkwartalnych (Samhain, Imbolc, Beltane i Lammas), które z kolei u Celtów miały większe znaczenie od dni kwartalnych (równonocy i przesileń). Na uwagę zasługuje też fakt, że święta norse trwają przeważnie dłużej, chociaż Celtowie również nie poprzestawali na celebrowaniu jedynie samego dnia święta.

Święta nordyckie:


Jul - 20-31 grudnia Obchody nowego roku, festiwal dwunastu nocy. Jul to najważniejsze ze świąt norse. Nic w tym dziwnego, wziąwszy pod uwagę, że mieszkańcom Skandynawii najbardziej dawały się we znaki zimowe ciemności, które od tej pory zaczynały coraz szybciej się rozpraszać. W noc 20 grudnia bóg Frey przejeżdżał przez ziemię na swoim magicznym, lśniącym niedźwiedziu, przynosząc z powrotem na ziemię światło i miłość. W Jul odradzał się także promienny Baldur. Było to święto początku i końca wszystkiego. Najdłuższa noc w roku, kiedy ciemności panowały niepodzielnie, a jednocześnie wszyscy mieli świadomość, że następnego dnia będzie inaczej (dni staną się coraz dłuższe i cieplejsze) i dlatego Jul to święto nadziei. Bóg Odyn gnał przez niebo na swoim ośmionogim wierzchowcu, SIeipnirze, zaś dzieci pozostawiały na noc przy kominku swoje buty, pełne siana i cukru dla konia Ojca Bogów. Ten w zamian rewanżował się znajdowanymi w nich rano upominkami. W czasach późniejszych, jak łatwo się domyślić, Sleipnira zastąpił renifer, zaś Odyna - Święty Mikołaj. Thurseblot - Dzień Thora - noc styczniowej pełni Było to pomniejsze, ale chętnie obchodzone święto na cześć Thora, boga wojny i burzy, obrońcy Midgardu (Śródziemia, świata ludzi). Moc Thora przepędzała lodowych gigantów, tak aby pole dla nadchodzącej wiosny było oczyszczone.

Disting - 2 lutego Podobnie jak w Imbolc, w Disting celebrowano pierwsze, nieśmiałe tchnienia przedwiośnia i przygotowywano się do zbliżającej się wiosny. Przede wszystkim uprawiano rolę pod zasiewy, a także liczono i spisywano bydło. Ponieważ to ono stanowiło o majątku, Disting jest również świętem celebrującym dostatek. Wierzono, że cielęta urodzone w ten dzień wróżą wielkie bogactwo swoim właścicielom w nadchodzącym roku.

Valisblot - Dzień Valego - 14 lutego Święto ku czci najmłodszego syna Odyna, mściciela Baldura. Jego imię kojarzone jest z Walentym. 14 lutego miał się urodzić bohater sag, Sinfjotli, syn Sigmunda i te urodziny również celebruje się podczas Valisblot.

Ostara - 20-21 marca Święto ku czci Ostary, Bogini Wiosny. Jest to festiwal odnowy, odrodzenia, płodności, urodzaju i radości, chociaż dla mieszkańców Północy zima trwała wówczas jeszcze w całej pełni. W Ostarę ofiarowywano sobie kolorowo pomalowane jajka, symbol życia, składając w ten sposób życzenia wszelkiej pomyślności w nadchodzącym roku. Zwierzęciem patronującym temu świętu był królik, ponieważ w tym okresie króliki wychodziły ze swoich zimowych norek, a także z powodu ich przysłowiowej płodności.

Walpurgis - Thrimilci - 22 kwietnia-1 maja Święto Walpurgi to noc ciemności i radości. Dziewięć nocy, licząc od 22 kwietnia, upamiętnia dziewięć nocy spędzonych przez Odyna na Drzewie Świata, Yggdrasilu. Dziewiątej nocy (30 kwietnia, Noc Walpurgi) Odyn posiadł wiedzę runiczną i rytualnie umarł. W momencie śmierci Ojca Bogów światło gasło i wszystkie dziewięć światów pogrążało się w mroku, zaś rządy obejmował chaos. Kiedy jednak wybijała północ, rozpalane były ogniska (podobnie jak ogniska Beltane u Celtów), światło wybuchało z oślepiającą siłą. W tę noc na ziemię powracali umarli i brali jawę władanie. Jest to potężna magiczna pora, tradycyjny czas sabatów czarownic, 1 maja obchodzony był z kolei pierwszy dzień lata, Thrimilci (przy podziale roku na cztery pory). Był to festiwal radości i płodności, tym wspanialszy, że w maju wreszcie topniały śniegi, słonce świeciło coraz jaśniej i dłużej, rozpoczynało się prawdziwe lato.


Einherjar - 30 maja Święto ku czci wojowników poległych w bitwie, przebywających w Walhalli.


Sigurdsbiot - 9 czerwca Festiwal na cześć Sigurda (Zygfryda), wielkiego germańskiego herosa, który pokonał smoka Fafnira i odzyskał Skarb Renu.

Midsummer - noc świętojańska - 20-21 czerwca Obchody przesilenia letniego, kiedy Słońce znajduje się u szczytu swej mocy. Najkrótsza noc i najdłuższy dzień w roku. W tym czasie najchętniej prowadzono handel „zagraniczny", wybierano się na połów ryb, wyprawy handlowe i najazdy. Było to zatem święto aktywności i siły. Miało ono jednak również swoją ciemną stronę. Odtąd dni stawały się coraz krótsze, rok zaczynał się starzeć, umierał Baldur, aby odrodzić się dopiero w Jul. Bohater Sigurd również zginął w tę noc wskutek zdrady, zabity przez swoich przyrodnich braci.

Lithasbiot - 31 lipca-1 sierpnia Festiwal plonów, podczas którego dziękowano bogini ziemi, Jord, za jej hojność. W ten dzień dzielono się z potrzebującymi swoimi zbiorami, pieczono także chleb w kształcie fylfot (swastyki, sważycy) - symbolu Słońca. Lithasbiot kojarzono przede wszystkim z magią ceremonialną i pracami magicznymi.

Mabon - dożynki - 22-23 września Mabon był świętem kończącym żniwa, okresem zbierania winogron i rozpoczynania produkcji miodu pitnego.


Winternights - Zimowe Noce - 29 paździemika-2 listopada Rozpoczęcie sezonu zimowego w ludowej tradycji Północy. Wspominano wówczas zmarłych i przodków, kończono podróże i przygotowywano się do zimy i zimowych polowań. Jeżeli ktoś przesiedział noc z 31 paździenrika na 1 listopada na grobie, mógł niepomiernie wzmocnić swoją magiczną moc lub talent poetycki albo oszaleć. Było to również święto dywinacji, wróżb i odczytywania przyszłości. Rozpoczynał się okres Łowów, który trwał aż do Nocy Walpurgi. Festiwal ten jest odpowiednikiem celtyckiego Samhain.






/Frey