Skaldamjöd to cudowny napój zwany „Miodem Poezji”, „Miodem Skaldów”. Jego napicie się dawało mądrość i można było zostać poetą. Jego pierwsi „twórcy” to karły Fjalar i Galar. Właśnie Skaldamjödem wykupili się oni z rąk Suttunga, który ukrył ten napój w jaskini góry Hnitbjörg, Pilnowała go z kolei jego córka Gunnlöd, jednakże Odyn uwiódł dziewczynę i wykradł Miód. Odyn przemieniony w orła, trzymał napój w swoim żołądku i w ten sposób bezpiecznie dostarczył go do Asgardu. Niestety strawiona i wydalona część Miodu jako skażona była dostępna dla każdego i nosiła nazwę „części wierszokletów”. W Asgardzie Odyn przekazał go bogom, ale ofiarowywał go także ludziom, a konkretnie prawdziwym poetom.
Skarb Niflungów to przeklęty przez karła Andwariego skarb, który zawierał najpewniej pierścień (być może naramienny) nazwany Andwarananut. Było kilku posiadaczy tego pierścienia w kolejności: Gust, Andwari, Hreidmar, Fafnir, Sigurd, jednakże własnością Niflungów stał się w momencie zagarnięcia go przez Gunnara i Högniego, którzy zatopili skarb w Renie przed wyprawą na dwór Atlego. Jednakże ciążąca na pierścieniu klątwa powodowała gwałtowne zgony ich posiadaczy i dlatego po śmierci Gunnara nikt nie wie gdzie ów pierścień obecnie się znajduje.
Skidbladnir ponoć najwspanialszy okręt, którego twórcą był Iwaldi, a właścicielem Frey. Na Skidbladnirze bez trudu mieścili się wszyscy bogowie wraz ze swoimi wierzchowcami i bronią. Ponadto w jego żagle dął wiatr, który akurat był potrzebny, a kiedy nie był on potrzebny można go było bez trudu złożyć i schować do sakwy. Według „Sagi o Ynglingach” był on własnością Odyna.
Skinfaksi to imię cudownego konia, który prowadził rydwan Daga. Ponoć grzywa rumaka rozświetlała powietrze i ziemię. W „Młodszej Eddzie” napisano, że występował on w parze z Gladem.
Sleipnir to najwspanialszy ośmionogi wierzchowiec zdolny do biegu po lodzie i powietrzu, którego właścicielem był Odyn. Był on synem Lokiego, który przemieniony w klacz niezwykłej urody oderwał od pracy Swadilfariego, który z kolei wznosił mury Asgardu. Na jego kopytach wyryte były znaki runiczne. Sleipnir był zdolny nawet do przekraczania bram świata zmarłych. Dokonał tego nie tylko Odyn, ale również Hermod.
Slid to nazwa rzeki płynącej z krainy Hrimthursów, która oddziela świat ludzi (Midgard) od świata zmarłych (Nilfheim). Toczyła ona zamiast wody miecze i włócznie, który symbolizowały zimno. Istnieje możliwość, że jej dubletem była rzeka Geirwimul.
Sumar to personifikacja lata, syn Swasuda a przeciwieństwo Wetra. Warto nadmienić, że w kalendarzu islandzkim rok był podzielony tylko na dwie pory roku, czyli lato i zimę, które miało swój początek między 9 a 15 kwietnia.
Swadilfari to ogier, który był własnością olbrzyma o nieznanym imieniu, który zobowiązał się przez okres zimowy do wzniesienia murów Asgardu w zamian żądając zapłaty w postaci Słońca, Księżyca i Freyji. Za radą Lokiego bogowie przystali na takie warunki. Miało to miejsce oczywiście pod nieobecność Thora. Górski olbrzym pracował bez wytchnienia i dzięki pomocy Swadilfariego, który z kolei woził ogromne głazy, na 3 dni przed początkiem lata niemalże ukończył pracę. Jednakże przerażeni bogowie możliwością utraty Freyji, pod groźbą śmierci nakazali Lokiemu udaremnienie ukończenia prac. Właśnie dlatego Loki zmienił się w piękną klacz, uwiódł Swadilfariego i w ten sposób prace nie zostały ukończone. Wskutek tego rozświecony olbrzym wpadł w szał. Bogowie wezwali Thora i ten został zmuszony do rozbicia mu czaszki przy użyciu Mjöllnira. Jak wiadomo po pewnym czasie Loki wydał na świat Sleipnira.
- Frey
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz