Ai (pradziad) i Edda (prababka) to para ubogich
staruszków, od której wszystko się zaczęło. Do nich pierwszych zawitał
wędrujący Riga, a ci uraczyli go przegotowaną wodą i nakarmili pełnym plew
razowym chlebem z grubo mielonej mąki. Przybysz spłodził z Eddą syna Thräla
(praprzodka niewolników) Warto tutaj wspomnieć, że edda znaczy
dosłownie „matka staruszka”, a legenda ta pochodzi z „Pieśni o Rigu”.
Afi (Dziadek) i Amma (Babcia) według mitologii
skandynawskiej była to pracowita i bogata para małżonków, która to przyjęła w
gości wędrującego po świecie Riga i nakarmiła gotowaną cielęciną (uważaną za
najlepszy przysmak). Gość spędził w tym domu 3 dni i noce i spłodził z Ammą
syna Karla, który jest praprzodkiem wolnych chłopów.
Ask i Embla. Askr znaczy „jesion” a embla znaczy
„wiąz” lub „łoza”. Według legendy jest to pierwsza para ludzi. Według
„Wieszczby wölwy”, kiedy Odyn, Hönir i Lodur zstąpili na ziemię i na brzegu
morza znaleźli 2 kawałki drzew: jesionu (możliwe, że samego Yggdrasila) i
właśnie łozy lub wiązu. Wtedy Odyn dał im oddech, Hönir ducha, a Lodur krew i
„rumieniec zdrowy”. Snorri Sturluson w „Młodszej Eddzie” opisywał, że
pierwszych rodziców spłodzili synowie Bora (ojca Odyna), Wili i We. Tym
znalezionym 2 drzewom dali życie, duszę, zdolność myślenia i poruszania się,
ludzki wygląd, mowę, słych, wzrok, ubrania i imiona. Odpowiednikiem tej wersji
antropogenezy jest opowieść o odrodzeniu się ludzkości po Ragnaröku.
Asynje to boginie pierwotnie pochodzące z rodu
Asów, później jednak zostały uznane za boginie, które z Asami i Wanami
zamieszkiwały Asgard. W „Młodszej Eddzie” napisano, że było ich 14: Eir, Freya,
Frigg, Fulla, Gefjon, Gna, Hlin, Lofn, Saga, Sjöfn, Snotra, Syn, War, Wör.
Jednakże wlicza się do nich również Bil, Sol, Jörd, oraz Rind. Jest
prawdopodobne, że Asynij było jeszcze więcej.
Berserkerowie wojownicy, którymi opiekował się
sam Odyn. Dokonywali oni ekstremalnych wyczynów pod wpływem uniesienia i
wściekłości graniczącej z szaleństwem. Ich nazwa pochodzi od stroju z
niedźwiedziej skóry (ber lub bjorn znaczy niedźwiedź, a serkr to koszula bądź
kaftan) lub wilczej. Berserkom przypisuje się ponadto zdolność przemiany w
niedźwiedzie, wilki i byki, ze względu na fakt, że sami wojownicy w swoim
mniemaniu stawali się tymi właśnie zwierzętami. „Saga o Ynglingach” opowiada o
szale jaki ogarniał berserków: „rzucali się do walki bez kolczugi, szaleli jak
wściekłe psy lub wilki, gryźli swe tarcze i byli silni jak niedźwiedzie i byki.
Zabijali ludzi, ani ogień, ni żelazo nie czyniły im krzywdy”.
W drużynach berserków rozpoznawało się stowarzyszenia
męskie, ale jest prawdopodobne, że tworzyli one wspólnoty rodzinne. W „Pieśni o
Harbardzie” wspomniano pokonane przez Thora kobiety berserków, które to były
uzbrojonymi w żelazne maczugi „wilczyce, a nie niewiasty”, które żyły na wyspie
Hlesey. Ich możliwości bitewne udowodnił fakt zatopienia statku boga i
zmuszenie do ucieczki boskiego „giermka” Thjalfiego.
Berserków otaczał lęk i sława wielkich wojowników. Niestety
w Islandii zdolność wpadania w waleczne szaleństwo została potępiona przez
chrześcijaństwo jako jednej z wielu praktyk pogańskich. Karą za to było
niecałkowite wyjęcie spod prawa. I właśnie ta nowa religia spowodowała, że w
późniejszych sagach berserków opisywano jako prymitywnych zbójów, których
spotyka straszna, zasłużona kara pochodząca od pozytywnych bohaterów. Czasem
jednakże na kolana rzucała ich moc nowego Boga jak to miało miejsce w „Sadze o
Njalu” Ottrygiem, którego „nie imał się ani ogień, ani miecz”.
- Frey
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz