Prace Konkursowe "Oswajamy Śmierć" cz. I

Katarzyna Szewioła-Nagel

Ewakuacja

- Uh, moja głowa. – stęknęłam, podnosząc się z łóżka. Za oknem szarzało, lecz część horyzontu

przesłaniała jakby czerwona łuna. Co u licha? Zerwałam się z posłania i podbiegłam do okna, kiedy

powietrze przecięło kilka helikopterów, robiąc niewyobrażalny hałas. – Jak ja mogłam spać przy

takim harmidrze? – zastanawiałam się. No tak, śpię przecież jak kamień. Rozglądałam się

nerwowo, przyciskając nos do szyby. Obrazy docierały do mojego umysłu wolno, zbyt wolno, bym

mogła je ogarnąć świadomością, która jeszcze wyciągała się rozkosznie w wygrzanej mym ciałem

pościeli. Szybko otrzeźwiałam, jak gdyby ktoś pod nos podstawił mi sole trzeźwiące. Znów te

dźwięki. Położyłam dłonie na uszach, próbując ze wszystkich sił stłumić wrzask syren. Wyły tak

wściekle, że myślałam, iż bębenki mi porozrywa. W głowie pojawiła się myśl o rozpętaniu trzeciej

wojny światowej... Ale przecież to niemożliwe. Komorowski nie jest tak głupi, by zadzierać z

Ruskimi, nie? A może jednak? Moją uwagę przykuło coś jeszcze. Wojsko. Wszędzie wojsko.

Mężczyźni w szarych mundurach z hełmami na głowach, dzierżący karabiny i gestykulujący w

dziwny sposób. Ludzie biegali w tę i we w tę chaotycznie, jakby im ktoś w tyłki powtykał

rozżarzone pręty. Starłam z oczu sen. Przylepił mi się do dłoni. Strzepnęłam nadmiar na podłogę. O

mało nie potknęłam się o próg, idąc do łazienki... Aaaa jeszcze radio. Lubię słuchać audycji i

wiadomości, gdy myję zęby. Cisza. Naciskam pstryczek. Światło się nie zapala, radio nie działa.

Robię minę na wzór tych z Internetu, wyrażającą WTF. I na upartego włączam i wyłączam,

nieistniejące światło. Nie dociera do mnie, że go nie ma, przecież zawsze było. Chyba że szczury

przegryzły przewody albo złomiarze poczęstowali się kablem – zawsze to jakaś atrakcja. Myję te

nieszczęsne zęby zimną wodą, bo prądu nie ma, to i woda nienagrzana. Nie znoszę takiej. Burczę

coś niezrozumiałego pod nosem i jak widmo przedzieram się przez mieszkanie, szukając czystych

ubrań. Zakładam, co popadnie. Muszę wyjść i dowiedzieć się, co się tam wyprawia do cholery.

Przezornie chowam sztylet w bucie, tak na wszelki wypadek. Zawsze to robię, gdy czeka mnie

wyprawa w miejsce, którego nie znam. Brzydki nawyk z wojska. W korytarzu słyszę szuranie i

drapanie. Kurczę, wielkie te szczury. A deratyzację mieliśmy pół roku temu. Zerkam przez judasza.

Najpierw nie dowierzam i odsuwam ciekawskie oko od wizjera, by za sekundę znów je do niego

przytknąć, świdrując otoczenie. Po korytarzyku kamienicy łazi człowiek. Ale sekundę, chodzi

dziwnie, nie widzę jego twarzy, jest zwrócony do mnie tyłem. Odbija się do drzwi sąsiada, słyszę

tylko łup, łup, łup. Dłońmi znów przecieram powieki. Chyba za dużo tych filmów i seriali o

chodzących trupach. Zerkam jeszcze raz i to, co dostrzegłam, potwierdza się. Przede mną chwieje

się i potyka istota ubrana w podomkę ciotki Kryśki z ostatniego piętra. Niewyobrażalnie podarta i

posklejana ciemną substancją. W lot pojmuje, że musi to być krew. Cofam się przerażona, uderzając

kolanem w szafkę – KURWA MAĆ – wrzeszczę i przysiadam na tylnej części ciała. Zatykam sobie

ręką usta, powtarzając w myślach, że zaraz się obudzę, a to, co widzę, to tylko sen. A teraz walnę

się w drugie, tak dla równowagi i wszystko wróci do normy. Oddycham ciężko i zaczynam czuć na

plecach strugi potu. Nie wiem, czy jest on lodowaty, ale skutecznie podrażnia mi włoski na linii

kręgosłupa. Czuję jak przenikają mnie dreszcze. No dobra. Zbieram się z podłogi. Kolano pulsuje

nadal, przypominając mi, że jeszcze żyje. Skradam się po cichu do drzwi. Dla pewności znów

zerkam przez judasza. Odskakuję, bo to, co widzę, wprawia mnie o wywrócenie bebechów na drugą

stronę. Ciotka Kryśka to nie ciotka Kryśka, a raczej gapiące się w moje drzwi monstrum, z którego

odpadają skrawki ciała. Na dokładkę cuchnie. Odór przełazi przez szczeliny w starych drzwiach i

wdziera mi się w nozdrza z upierdliwością godną akwizytora. Rozsiada się wygodnie pod czaszką

jak na wygodnej sofie. Dusi. Otrząsam się, kiedy słyszę znów kolejne łup, łup łup. Tym razem ciało

uderza w moje drzwi. Słyszę, jak paznokcie drapią lakier. Musze się stąd wydostać. Tylko którędy?

Oknem nie wyjdę. To drugie piętro, cholerne drugie piętro, zapyziałej katowickiej kamienicy.

Podbiegam do okna. Z impetem otwieram je na oścież, stare szybki brzęczą w ramach.

- Ej! – wrzeszczę na człowieka na dole.

Nie słyszy mnie. Ponawiam więc krzyk, mając nadzieję, że dotrą do niego moje słowa. Na zewnątrz

hałas jest ogromny. Każde zdanie niknie w nim bez śladu. Wściekam się. Muszę wyjść na zewnątrz.

Widziałam na końcu ulicy kilka opancerzonych wozów oraz grupę ludzi tłoczącą się przy nich.

Radio, mam w komórce radio – przypominam sobie. Może coś nadają, może coś powiedzą, może

to, co widzę, tak naprawdę nie istnieje, a trup drepczący po korytarzyku to nic innego jak

maskarada na Halloween. Super, mam prawie całą baterię! Co za szczęście, że dwa dni temu

ładowałam tego złoma. Załączam. Coś trzeszczy i stęka. Tylko szumy. Czekaj, coś jest. Przytykam

telefon do ucha. Chyba złapałam falę. Ale to nie radio. Do cholery jasnej. Słucham jednak dalej,

trzęsę się coraz mocniej. Zarażeni – słyszę. – Uważajcie na nich! – krzyczy głos. – Nie dajcie się

dotknąć, inaczej wszyscy umrzecie, rozumiesz, sierżancie? Trzaski i tak jeszcze przez dłuższą

chwilę. Znów ten sam głos przerywany jakby dyszeniem – reszta kwarantanna, zabierzcie cywili na

lotniska, tam już na nich czekają. Spieszcie się, długo nie damy rady powstrzymywać sztywnych.

Nie dajcie się... – głos milknie, słyszę tylko zgrzyty. No kurwa, nie jestem nad morzem, żeby się

upajać szumem fal. Trzęsę telefonem. Nic to nie daje. Czas zebrać się do kupy. Przetrząsam moją

„magiczna szafkę”. Gdzieś tu miałam maczetę – syczę przez zęby. Dygocącymi rękami odsuwam

pomniejsze noże. Do niczego mi się nie przydadzą – za małe, za miękkie, niewyważony, eee, to nie

to! W końcu wyszarpuje z samego dołu upragnioną zdobycz. Mocuje przy pasie replikę

francuskiego bagnetu i wkładam w dłoń maczetę, dostałam od znajomego, który podróżował po

świecie. Znał moje upodobania, więc sprezentował mi wymarzoną. Robię kilka wymachów, by

przyzwyczaić się do nowej sytuacji. Ścinałam nią gałązki w lesie, a nie ludzkie głowy. Nadgarstki

mi drżą. Podchodzę do drzwi. Znów to łup, łup. No nie, to już jest irytujące. Orientuję się, czy aby

nie przybyło głodnych mego ciała trupów. Oddycham z ulgą. Nadal ciotka w poplamionej podomce

z miazgą zamiast twarzy, szczerzy do mnie ząbki osadzone w czarnych dziąsłach. Ale ten rozkład

szybko postępuje – myślę. Stoję jeszcze przez chwilę, przenosząc ciężar ciała z jednej nogi na

drugą. Nie wiem, czy tego chcę. Wyjść trzeba. Odjadą beze mnie, a ja tu utknę z cioteczką na

wieczność. Kopniakiem otwieram drzwi, trup odbija się od ściany, lecz nie upada. Warczy na mnie i

wyciąga w moją stronę cuchnące łapska. Jest powolny, mam przewagę. Biorę zamach i wbijam

maczetę w sam środek zgniłej głowy. Wchodzi jak w masło, lekko, nawet nie musiałam się zbytnio

wysilać. Wyrywam narzędzie z ciała osuwającego się u mych stóp. Słyszę soczyste mlaśniecie i

dostrzegam kawałek mózgu przylepiony do ostrza. Fuj – krzywię się na ten widok, próbując go

zrzucić. Uparty skrawek trzyma się jednak i nie daje za wygraną. Rozglądam się nerwowo wokół.

Cicho. Nie ma szurania i gardłowych pomruków sztywnych. W końcu nachylam się nad zwłokami i

wycieram maczetę w podomkę trupa. Czuję lepkość na palcach. Mam mdłości, chyba się zrzygam.

Nic nie jadłam. Żołądek mi się kotłuje. Postanawiam być twarda i dotrzeć każdym możliwym

sposobem do konwoju, stojącego u szczytu ulicy. Zbiegam po skrzypiących schodkach na dół.

Czuję swąd palonego drewna. Dom po drugiej stronie płonie. Jęzory ognia, liżą zażarcie mury,

lubieżnie i chciwie. Niegdyś beżowa fasada pokryła się teraz warstwą sadzy. Uderza we mnie żar.

Widzę ludzi. Zmierzają w stronę konwoju. Ktoś krzyczy, jeszcze inni machają rękami. Wyczuwam

zachętę do podjęcia biegu. Coś mi w głowie szepce, bym się odwróciła. Czynię to chyba zbyt

gorliwie, bo widok, który zastaję, zwala z nóg. W moją stronę snuje się, potykając o porozrzucane

przedmioty, grupa truposzy. Mlaszczą i charczą jak chorzy na gruźlicę na oddziale zamkniętym

szpitala chorób zakaźnych. Noga za nogą idą, nie patrzą na nic, nie mają oczu. Węszą, obracając

zdeformowane głowy w stronę żywych. Zaczynam biec, czując na sobie ich odór. Znów wdziera mi

się pod czaszkę. Nie mam na niego ochoty. Marzę o czarnej kawie i fotelu. Może być do tego

książka, nawet harlequina przeczytam, tylko na litość grzyba, weźcie to cholerstwo ode mnie.

Najlepiej najdalej. Docieram zdyszana do konwoju. Przestraszony żołnierz patrzy to na mnie, to na

maczetę uwalaną czerwoną mazią.

- Tak, zatłukłam jednego po drodze – wypalam. Świdruje mnie wzrokiem, sprawdzając czy nie

mam żadnych zadrapań albo ugryzień.

- Nic mi nie jest – dyszę.

- Kwarantanna – pokazuje mi ciężarówkę, na której siedzi kilku mężczyzn.

Strzały przecinają powietrze. Grupa zdechlaków doczłapała do żołnierzy. Szybko ich likwidują.

Czuję pod siedzeniem wibracje silnika rozklekotanego wojskowego Jelcza. Ruszamy. Jeszcze raz

omiatam wzrokiem okolicę. Nikogo nie ma.

Zuzanna Wójciak

Droga Śmierci,

Czy błądząc po cmentarzu w tę piękną listopadową noc, znajdziesz czas, by mnie wysłuchać?

Czy wciąż odpoczywasz po zaduszkach?

Ale Śmierć nigdy nie odpoczywa.

Może nie biadolę, nie krzyczę z rozpaczy w cierpieniu, ale i tak chcę z tobą porozmawiać.

Mam tak wiele pytań...

Choć nie wiem, czy dobrze jest znać odpowiedź...

Jak wyglądasz?

Nosisz długą, czarną, poszarpaną suknię z kapturem, którym zasłaniasz swą ohydną twarz?

A może jesteś piękną kobietą, bladą jak śnieg, zimną, ubraną w lnianą sukienkę, szukającą po prostu towarzyszy w samotności?

Może nagim szkieletem klekotającym kośćmi przy każdym kroku?

Może w ogóle Cię nie widać?

Jesteś niewidzialną siłą, która dręczy ludzi od zawsze?

Skoro nikt nie wie, jak wyglądasz, to dlaczego ludzie się Ciebie boją?

Może męczysz ich w swoim tańcu...

Albo Twoja kosa przywołuje w nich wspomnienia malutkiego kłoska zboża na widok żniwiarza?

Czy gdy przychodzisz, oni czują jakiś fizyczny ból?

Czy zadajesz im bolesne ciosy?

I tak z tego starcia wyjdą przegrani- nie musisz się nad nimi pastwić.

Patrząc na Ciebie widzą tylko koniec,

Zapominają, że to Ty dałaś im widzieć życie tak długo.

Po dłuższym zastanowieniu nie chcę, żebyć mnie odwiedziła-

I tak to mi się później nie przyda.

Po prostu o Tobie zapomnę, przestanę wierzyć.

Nie wierzę, że Tanatos po mnie przyleci i zabierze do Hadesu.

Nie oddam mu swoich włosów.

Nie wierzę, że spotkam Charona.

Nie wierzę, że będę wspólnie ucztować z Odynem w Walhali.

Nie wezmę udziału w Ragnaroku.

Nie wierzę, że spotkam swoich przodków w Nawii.

Nie wierzę...

Nie wierzę w Ciebie!

Ale skoro w nic nie wierzę, to co będzie potem?

Nic?

Co się stanie z moją skatowaną duszą?

Będę żyć wiecznie?

Przyjdziesz po mnie tak czy inaczej?

Będę się błąkać w nicości?

Odrodzę się znowu?

Nie, bo to też nie wierzę...

Ale chcę wierzyć...

Tylko ty nie dajesz mi wyboru.

Kacper Piasecki

  - Udało ci się â Przemówiła Śmierć.

                Kacper ze spokojem przyglądał się potężnej postaci, na którą raptem kilka chwil wcześniej zwalił wielką kolumnę. Trzymał miecz równolegle do ziemi, będąc w gotowości do uniesienia go w każdej chwili. Obawa, że pojedynek zaraz zostanie wznowiony kotłowała się z myślą, że skoro raz pokonał Czarną Tancerkę, zrobi to ponownie.

  - Należą ci się gratulacje. Rzucenie wyzwania o władzę nad życiem i śmiercią to coś, na co nawet najdawniejsi Starożytni z rzadka się porywali, a jeszcze rzadziej domagali się pojedynku ze mną. Ze wszystkich, którzy stanęli na tej arenie, jesteś dopiero trzecim, który przeżył – W jej głosie było wyraźnie słyszeć szacunek – Nasza umowa brzmiała: jeśli mnie pokonasz, będziesz mógł przywrócić jedną osobę do życia bez konieczności uiszczenia opłaty, a ja zawsze dotrzymuję obietnic, jakie składam.

 Mówiąc to, Śmierć rozłożyła swe czarne skrzydła i uniosła się nieco w górę, wyciągając dłonie wnętrzami do siebie. Zerwał się wiatr, który łopotał zarówno pasami materiału zwisającymi jej z pasa, jak i szatami i płaszczem Kacpra. Nagle rozległ się grom i w powietrzu między dłońmi Anioła Pustki pojawiła się mroczna, pulsująca poświata. Wtem, wraz z wyjątkowo silnym podmuchem, rozległ się trzask i nadeszła fala nieprzeniknionej ciemności. Diabłobójca podniósł lewe ramię, by osłonić twarz, gdy poczuł, że wiatr zrywa mu kaptur, a gdy wyczuł, że ten słabnie i miał pewność, iż fala mroku się nie powtórzy, upuścił je. To, co zobaczył sprawiło, że wybałuszył oczy ze zdumienia.   

  Pomiędzy dłońmi Czarnej Tancerki pojawił się czarny sierp, długi na jakieś pół metra, ewidentnie przypominający kosę, którą Śmierć posługiwała się podczas pojedynku. Klinga bez wątpienia emanowała potężną mocą i każdy centymetr oręża zdradzał, że to potężna broń. Rękojeść była opleciona skórą, o odcień jaśniejszą od głowni, u nasady zwieńczona małym, okrągłym jelcem. Krawędzie ostrza i sztych były poznaczone odrobiną rdzy, lecz było jasne, iż to nie znak zaniedbania, tylko symbol, jak wiele razy ta broń kąpała się we krwi.

  Po dłuższej chwili uniosła prawą rękę, w której pojawił się Miecz Życia, zatknięty na długim drzewcu, za który następnie chwyciła. W drugą rękę ujęła sierp, Wiatr zerwał się po raz wtóry, a gdy Śmierć złączyła ze sobą oba artefakty, rozległ się dźwięk dzwonu. Po jakiejś minucie zaczęła powoli opadać, trzymając broń przed sobą. Kacper, czując wagę tego momentu, ukląkł na jedno kolano. Gdy ujął broń, ewidentnie promieniującą mocą, w swe ręce zobaczył na kiju wypisaną złotymi runami inskrypcję: „Życie za życie, trzeba spłacić ten dług”.

  - Oto Lanca Życia i Śmierci, symbol Szamana Umarłych, Szamana Śmierci, mojego szamana. By zabrać esencję życia, użyj Sierpa Śmierci – najlepiej przejedź nim po gardle, tak jest najprościej – a potem przebij Mieczem Życia pierś tego, którego chcesz przywrócić do żywych. Zgodnie z naszą umową, ten jeden raz możesz użyć wskrzeszenia bez konieczności zabijania, ale potem już zawsze musisz pamiętać o uiszczeniu opłaty. Jest też kilka innych zasad.

    - O czym jeszcze muszę pamiętać? – Ton głosu Kacpra i uniesiona brew wyraźnie wskazywały na pewną nieufność.

 - Po pierwsze, dusza pozostaje w ciele przez trzy dni i tylko w tym czasie możesz użyć tych mocy. Potem duch ulatuje i zostaje sądzony, czy trafi do Niebios, Piekieł, czy też najpierw w ramach pokuty będzie służył w moim legionie. Po drugie, ci, którzy zmarli ze starości, nie usłuchają wezwania. Oni już odsłużyli swoje na ziemskim padole. A po trzecie, i najważniejsze, prosiłeś o możliwość przywrócenia do służby życiu tę, która padła w bitwie i jedynie takich ludzi wolno ci wezwać po raz wtóry.

  - Czyli, gdybym chciał wskrzesić kogoś, kogo zabiła jakaś choroba, musiałbym stanąć przed wami jeszcze raz? – Tancerka skinęła głową – Jej, ty naprawdę dajesz tylko to, o co się prosi.

    - Owszem, ale Lanca ma jeszcze jedną moc – Widząc na twarzy chęć zadania oczywistego pytania, odpowiedziała gładko – Daje ci to możliwość wzywania dusz umarłych, choć to od nich będzie zależeć, czy przyjdą i będą chcieli rozmawiać, a zwykle potrzebują dobrego powodu. To już chyba wszystko.

-  Mogę mieć jedno pytanie?

  - Tak, choć mogę nie odpowiedzieć.

- Istoty z krwi i kości są w stanie zginąć w każdej chwili, mają zatem pełne prawo, by przynajmniej cię szanować, jeśli nie obawiać się twojej potęgi. Co jednak sprawia, iż nawet Arcydiabły tak bardzo się ciebie boją?

Słysząc to Śmierć delikatnie się uśmiechnęła.

-Dobre pytanie, a odpowiedź jeszcze lepsza. Ode mnie są zależne wszystkie siły tego świata, zatem wszystkie muszą okazać mi choć odrobinę szacunku. Moja dłoń może sprawić, że świat życia opustoszeje, lub mogę ją wstrzymać, przez co opustoszeje Piekło.

- Ciekawe, muszę to powiedzieć - Kacper pokiwał głową – Nawet mnie trochę korci, żeby o to poprosić.

- Możesz próbować, ale odmówię.

- Co? Ale dlaczego?

  - Ponieważ taki czyn to ostateczność, na którą nie można się łatwo skusić. Wszystko co żyje, musi kiedyś umrzeć i gdyby nagle wszyscy i wszystko przestało odchodzić, doprowadziłoby to do chaosu nie niewyobrażalną wprost skalę. Wy, ludzie, musicie zabijać, by móc się wyżywić, niezależnie czy chodzi o mięso, czy jarzyny. W obu wypadkach musicie zadać cierpienia, by się nakarmić, dlatego nie rozumiem wegetarian. W końcu warzywa też cierpią, gdy je wyrywacie i przyrządzacie. Ale odbiegam od tematu. Gdyby nic nie mogło umrzeć, z tej jakże prostej przyczyny wszyscy by cierpieli, prawdopodobnie wielu chciałoby wówczas umrzeć. Wielu się mnie boi, myśląc, że śmierć, to koniec, lecz tak nie jest. Jestem tylko przejściem do kolejnej, wielkiej przygody. Obawiać się tego mogą ci, którzy zasłużyli na męki w piekle. Jestem zaprzeczeniem życia, ale to właśnie ja je określam, tak samo jak dobro i zło definiują się wzajemnie.

 Kacper przez chwilę trawił to, co usłyszał, pokiwał głową na znak zgody i wstał.

  - Muszę przyznać, to była pouczająca rozmowa, ale mam wrażenie, że powinienem już iść  -Wyciągnął prawą rękę, w lewej trzymając Lancę – To był zaszczyt poznać symbol sprawiedliwości – Słysząc to określenie, Czarna Tancerka uniosła brwi, prosząc o wyjaśnienie – Śmierć to coś, przed czym nie ucieknie nikt, więc wszyscy są wobec niej równi.

  Słysząc to, Śmierć ponownie się uśmiechnęła i uścisnęła podaną Jej dłoń. W oczach obojga widać było wzajemny szacunek i nadzieję, że do następnego spotkania nie dojdzie zbyt prędko. Diabłobójca po chwili cofnął się, rozłożył ramiona i zniknął w rozbłysku światła. Ona wpatrywała się w to miejsce jeszcze przez chwilę, kręcąc głową i myśląc, jakiego niezwykłego człowieka właśnie spotkała. W końcu, po paru minutach wzięła swą kosę i odeszła, obiecując sobie, że podczas następnego pojedynku nie da się tak łatwo oszukać, jednakże gdzieś w głębi duszy zdawała sobie sprawę, iż są to pobożne życzenia, bo choć mogła wiele, w kwestii oszukiwania niewiele się zmieniło, a próbowała już nie raz.

Alice 

"Droga do śmierci" 

 W krainach przez Boga zapomnianych Bezlitośni, śmierć i życie.

 Oczy tlące się krwistym szkarłatem, 

 Odziani szaty skrywająca ich upiorne oblicza.

 Galopem poprzez dziedziniec.

 Nie skąpiom bata.

 Wierzchowce o srebrnej grzywie gniewnie parskają,

 W powietrze wybijają się kłęby bielutkiej pary.

 Ich oczy- ziejące czarną pustką,w których ogień pali czeluście.

 Kulę się w ukryciu, wznoszę głuche biegania o ocalenie.

 Szkarłatne tęczówki jeźdźców badają okolicę.

 Czujne niczym harty dybiące na swą ofiarę.

 Jak na karku zimny oddech czuję ich spojrzenie.

 Posłańcy dobywają swą broń, ja szukam ucieczki.

 Bez ratunku, żadnego wyjścia.

 Zagarną swą zaplatę i oddadzą mi wolność.

 Tętent kopty to moja klepsydra,

 W której coraz mniej piasku.

 Zgrzyta ostrzem zębów czas.

 Strach przekrada się przeze mnie niczym złodziej.

 Nie jestem Ewą, nie zgrzeszyłam!

 A jednak cyrograf został podpisany.

 Upadam, szlacham... Nasłuchuję.

 Wtem tętent kopyt ucichł, czuje dławiący przedsmak końca.

 To moje inferno.

Dawid Bołtryk

Drewniane okna zaskrzypiały głośno. Wiatr szeleścił liśćmi za oknem. 

-Na mnie już pora... - rozległ się cichy i bezsilny kobiecy głos.

Zmęczone powieki opadły, aby po chwili otworzyć się i spojrzeć w stronę okna. Tuż przed nim stał wysoki mężczyzna. Kobieta patrzyła na niego przez chwilę. Znajoma sylwetka wywołała w kobiecie falę pięknych wspomnień z młodości. Tajemnicza postać do złudzenia przypominała zmarłego przed laty ukochanego kobiety. Poza jednym. Czarne i głębokie oczy postaci w niczym nie przypominały błękitnych, wesołych oczu męża.

-Mike... - wyszeptała - czy to ty?

Mężczyzna nie odpowiedział na pytanie. Zbliżył się do kobiety na odległość kroku od skraju materaca. 

-Wszystko będzie dobrze, skarbie - powiedział głosem należącym do zmarłego partnera kobiety.

Kobieta patrzyła ufnie w ciemne oczy które wbrew pozorom dawały jej poczucie bezpieczeństwa i ukojenie. Z nagich pleców anielskiej postaci rozłożyły się kruczoczarne, rozłożyste skrzydła.

-Wszystko będzie dobrze – powtórzył.

Pochylił się nad kobietą i delikatnie ucałował ją w usta po czym nachylił się do jej ucha i szepnął:

-Nie będzie bolało.

Następnie dotknął czoła kobiety. Poczuła ona ulgę i delikatny uśmiech zagościł na jej twarzy. Z jej ust wypłynął unoszący się w powietrzu biały dym, który mężczyzna pochwycił skrzydłem. W tle usłyszeć można było zatrzaskujące się ostrza. Pocałował ją w czoło i odsunął się. Patrząc na łzę spływającą po kobiecym policzku zatrzepotał skrzydłami aby sekundę później bezszelestnie zniknąć.

***

Tanatos lubił swoją „pracę”. Ostatni oddech człowiek łączył się z uczuciem spełnienia. Mimo tego, iż czerpał przyjemność z uchodzącego życia ludzkiego, bóg śmierci wcale nie był zły i zimny. Był sprawiedliwy, nie mógł sprzeciwić się trzem potężnym Mojrom, które to dawały mu kolejne zadania. Nie odbierał ludziom życia przez swoje kaprysy. Nie on decydował o ich „być albo nie być”. Niestety.

Była noc. Jego następnym przystankiem był szpital. Jeśli można to nazwać przystankiem, bo w organizacjach takich jak ta bywał częściej niż gdziekolwiek indziej. Zmaterializował się w ciemnym pokoiku pełnym urządzeń. Wśród aparatury leżało białe, szpitalne łóżko. Na nim spoczywała kobieta. Z różnych części jej ciała wyłaniały się rurki podłączone do maszyn. Była jeszcze młoda, miała może 30 lat. Ciemne włosy spływały falami po bladych policzkach. Oczy miała zamknięte, jednak bóg wiedział, że były brązowe i duże. Jej klatka piersiowa unosiła się bardzo powoli w górę i w dół. Widać było, że każdy ruch powoli odbierał kobiecie siłę. Mężczyzna podszedł do łóżka chorej. Była nieprzytomna, więc nie było jej dane ostatni raz ujrzeć kogoś kogo kocha. Rozłożył olbrzymie skrzydła i pochylił się nad kobietą. Nagle usłyszał za sobą otwierane drzwi. Obrócił się zdziwiony i popatrzył w ich stronę. W wejściu stał 5-letni chłopiec. Miał ciemne włosy jak postać leżąca w łóżku i piwne oczy. Patrzył na boga ze strachem ściskając pluszowego misia.

- Niech pan nie robi jej krzywdy - usłyszał cichy głosik wydobywający się z ust chłopczyka.

Anioł Śmierci stał przy łóżku zszokowany zastanawiając się jak śmiertelnik jest w stanie go dostrzec. Twarz chłopca wykrzywiona była w grymasie cierpienia, łzy kręciły mu się w oczach.

- Proszę ją zostawić – dodało dziecko.

Tanatos stał jak porażony wsłuchując się w dźwięki aparatury. Patrzył na chłopca który wwiercał swoje duże oczy w jego głowę. Nie wiedział co powiedzieć. Taka sytuacja zdarzyła się mu po raz pierwszy. Chłopiec ciągle powtarzał te same słowa.

- Niech pan nie robi jej krzywdy.

Anioł Śmierci miał już odchodzić, gdy nagle znów usłyszał głos, inny niż chłopca. 

- Télos – dźwięk rozbrzmiał po całej sali. 

Wytrąciło go to z osłupienia. Zdziwienie zniknęło z jego twarzy i znów wyglądała ona jak z kamienia. Pochylił się na kobietą słysząc w tle coraz głośniejszy płacz dziecka. Pocałował ją w usta i powiedział:

- Nie będzie bolało.

Dotknął czoła kobiety i jaśniejący dym uleciał z jej ust wprost pod potężne skrzydło Pana Śmierci. Dźwięk zamykanych nożyc zlał się z jednostajnym dźwiękiem aparatury i krzykiem młodego chłopca. Tanatos popatrzył ostatni raz na niego i zniknął w momencie gdy cały do sali wbiegły dwie pielęgniarki spychając chłopca z drogi. Przeznaczenia nie oszukasz. Śmierć natomiast jest mu uległa.

Bartosz Pieprzka

Trzynaste Prawo Harmonii

Skończyła się kolejna bitwa. Paul Strong po raz kolejny stracił wielu dobrych żołnierzy, którzy zginęli w starciu z nieznanymi mu szarymi istotami, które zdawały się nie mieć nawet ciał, bo były półprzezroczyste.

Miał on jednak nadzieję na szybkie rozwiązanie problemu. Wśród rasy nieśmiertelnych trwała wojna domowa, a jego oddział powinien walczyć za Radę. Tymczasem został otoczony przez te niematerialne istoty i był zmuszony z nimi walczyć.

Tuż przed bitwą dołączył do niego Quiliat Respondeo. Legenda rasy nieśmiertelnych, członek Rady, znawca języka bogów i boskich run, a podobno także najinteligentniejsza osoba w całym multiwersum. Jedyną jego wadą było to, że nie był wojownikiem. Zadaniem, które mu powierzono, nie było zwycięstwo, a ocena sytuacji i znalezienie najlepszego jej rozwiązania.

– Czy wiesz już, panie, z czym walczymy? Czym są te widma? – zapytał Paul Strong po bitwie.

– Rozsądek podpowiada, że magiczną projekcją. Doświadczenie, że cieniami ukrytymi pod maską iluzji. Oczy, iż walczymy z duszami, które uciekły z Krainy Śmierci.

– Z krainy śmierci?

– Z Krainy Śmierci. Pisane z wielkich liter. Multiwersum można przedstawić jako koło, które podzielono na osiem równych części. Te dwie, które najbardziej nas interesują, to Kraina Śmierci i Kraina Życia. Nie są one jednak jak równoległe światy, z których można uciec, a raczej jak wymiary ogólne wszechrzeczywistości. Istnieją obok siebie jako wpływające na siebie elementy świata, których my nie dostrzegamy. Przechodzenie pomiędzy nimi jest znacznie bardziej skomplikowane niż podróż z jednego świata do innego, równoległego jemu.

– Jak więc jest możliwe to, że te duchy dostały się do naszej, jak to nazwałeś, panie, Krainy Życia?

– Są liczne pęknięcia pomiędzy naszymi dwoma Krainami, ale zorganizowana grupa nie zdoła się przez nie przedostać. Portal w Siedmiu Bramach jest zbyt kosztowny pod względem energii. Można by samemu stworzyć wyrwę w rzeczywistości, by umożliwić przejście, ale to też bez sensu.

– Dlaczego?

– Bo przez taką dziurę przedostanie się wszystko: elfy, tytani, krasnoludy, ludzie, anioły i wiele innych istot. My natomiast widzieliśmy tylko duchy nieśmiertelnych. I to świetnie zorganizowane duchy nieśmiertelnych. Prawdopodobnie rządzi nimi ktoś z naszego świata, ale Magia Władzy, pozwalająca zniewolić inne istoty, jest, po pierwsze, zakazana, po drugie, mało kto ją zna, a po trzecie, potrzeba bardzo wielkiej mocy, by sprawnie nią władać. Harry Black i Frelia Mens, najlepsi magowie jakich znam, a znam bardzo wielu magów, wspólnie mieliby trudności z wykonaniem tego zadania. To nie jest coś, czemu podołałby jakikolwiek nieśmiertelny.

– Ale przecież sam widziałeś, panie, że wśród szeregów wroga oprócz duchów byli także żywi przedstawiciele naszej rasy!

– Ktoś chce pomóc wrogom Rady doprowadzić do upadku cywilizacji nieśmiertelnych. Książkowych przypadek roboty tytanów.

– Ale przecież...

– Tak, wiem, Paul. Tytani zniknęli po tym, jak Hyperion szantażował Stwórcę, by ten zniszczył naszą rasę, albo wywoła nową Wojnę Bogów. Zapominasz jednak, że to ja z naszej dwójki jestem geniuszem i zawsze znajduję się o dwa kroki przed tobą. Jestem też członkiem Rady, więc już dawno temu przeanalizowałem dogłębnie sytuację gatunku, który stanowił potencjalne zagrożenie dla naszej rasy.

– Ale jak...?

– Nic nie może tak po prostu zniknąć z multiwersum. Życie bierze się z duszy, która jest formą energii, a w fizyce jest coś takiego jak Zasada Zachowania Energii, mówiąca o tym, że energia nigdy nie ginie, a co najwyżej zmienia swoją postać. Wiem jednak, że nieśmiertelni zazwyczaj pogardzają moją ukochaną nauką, więc powiem to też w języku magii. Pierwsze Prawo Harmnii brzmi następująco: Świat jest całością. Nie można nic do niego dodać ani nic z niego zabrać. Wszelkie zmiany w nim zachodzące pochądzą z niego samego.

– Czyli oni nie zniknęli, tylko się gdzieś ukryli?

– Zapewne. Nie sądzę jednak, że zrobiliby dziurę w rzeczywistości tylko po to, by wypuścić duchy. To strata energii. Jest inny sposób. Hipotetycznie niemożliwy, choć znacznie bardziej opłacalny, gdyby ktoś był w stanie go zrealizować.

– Jaki to sposób?

– Otwarcie Bramy Dusz.

– Co to za jest Brama Dusz?

– Przejście utworzone w miejscu, gdzie kiedyś była olbrzymia dziura pomiędzy Krainami. Problem z jej otworzeniem jest taki, że są dwa klucze i trzeba je przekręcić jednocześnie po obu stronach Bramy. Trudne, ale wykonalne. Niestety taki czyn silnie wpływa na równowagę świata. To, że jeszcze nie odczuliśmy jego skutków świadczy o tym, iż Bramę otwarto niedawno. Trzeba ją zamknąć jak najszybciej. Za wszelką cenę. Potrzebujemy pomocy. Wysyłam cię po Harry'ego. Natychmiast.

– Ale panuje wojna domowa! Planeta jest spowita taką siecią zaklęć, że teleportacja jest śmiertelnie niebezpieczna!

Quiliat wyjął z kieszeni mały nóż i podszedł bardzo blisko Paula.

– Nie ruszaj się – powiedział mu.

Następnie wyciął mu na czole runę. Z rozcietej skóry szybko zaczęła wypływać krew.

– Ludzie mają wiele świętych ksiąg. Niektóre są prawdziwym zapisem słów Stwórcy, a słowa najpotężniejszego z bogów są jeszcze coś warte. W pewnej z tych ksiąg zapisano: „Nie wolno wam spożywać krwi, bo w niej jest życie.” To prawda. Właśnie dlatego stworzenia takie jak wampiry są nieśmiertelne, a nie przez ich klątwę samą w sobie. Wyciąłem ci na czole Devisim Desintę, boską runę życia. Póki pokrywa ją krew, nie możesz umrzeć. Teleportuj się do stolicy i sprowadź tu Harry'ego Blacka!

Strong natychmiast wykonał rozkaz. Respondeo tymczasem wytarł nóż z krwi i schował go do kieszeni, a natępnie wyjął z niej inny przedmiot. Srebrną monetę, która na awersie miała czaszkę, a na rewersie postać przypominającą anioła z kosą – była to Śmierć, a raczej był, bo ten konkretny bóg jest płci męskiej.

Według starej legendy, po Wojnie Bogów pradawne istoty wykuły dziesięć tysięcy monet z czystej Magii Śmierci. Chciały je dać bogom jako okup za powrót do życia ich poległych na wojnie braci. Bogowie się jednak nie zgodzili. Pradawne istoty w napadzie wściekłości rozrzuciły monety po świecie, nie zważając w ogóle na ich wielką wartość. Podobno Śmierć tak ich pragnie, że zrobi niemal wszystko, by je zdobyć. Monety nazwano martwym srebrem, za względu na ich wygląd i magię, z której je wykonano.

Quiliat właście trzymał jedną sztukę martwego srebra i rzucił ją przed siebie, mówiąc językiem bogów, w czystym dialekcie Krainy Śmierci:

– Żądam rozmowy ze Śmiercią!

Moneta zniknęła, a przed nim pojawiła się trzymetrowa, skrzydlata postać w czarnej pelerynie, trzymająca olbrzymią kosę, oprawioną w kości. Pod mrokiem jej kaptura nie było widać żadnej twarzy, lecz najwidoczniej bóg potrafił mówić bez względu na to czy miał usta, czy też nie, gdyż w komnacie właśnie rozległ się zimny, niski głos, który mroził krew w żyłach.

– Czego ode mnie chcesz, Quiliacie Respondeo?

– Abyś zamknął Bramę Dusz. To leży w zakresie zarówno twoich obowiązków jak i rzeczy będących ci na rękę. Otwarta Brama niszczy równowagę świat, a wywoływani zamętu nie leży w interesie bogów.

– Tak, ale nic nie jest za darmo, a ciebie nie stać na moje usługi. Kosztują one Czarne Życzenie, które zdobędziesz przez pokonanie mnie w pojedynku lub po zapłaceniu mi miliona dusz.

– Więc powiedz chociaż jak mam sam to zrobić!

– To niemożliwe. Przy Bramie Dusz panuje tak silna aura śmierci, że żaden nieśmiertelny tego nie przeżyje... ale...

– Ale bóg zdołałby? To chcesz mi powiedzieć?! – warknął Quiliat. – Nie udzielisz mi pomocy, bez której wszyscy są skazani na śmierćź?! Taki z ciebie sprawiedliwy bóg?!

– Milcz! I nie waż się więcej mnie obrażać! Nawet ja potrzebuję klucza, którego nie mam.

– Podobno są dwa klucze.

– Ale podczas otwierania Bramy łączą się w jeden.

– Gdzie on jest?

– W obozie waszego wroga. Kilka kilometrów stąd. Niestety rzucono na niego potężne zaklęcie, które sprawia, że sam nie mogę go odbić tym nieśmiertelnym. Tylko inny nieśmiertelny może to zrobić.

– A co, jeśli zdobędę klucz? Wtedy nam pomożesz?

– Potrzebujesz Czarnego Życzenia, by zmusić mnie do służby. Martwe srebro wystarczyło, bym się pojawił, ale osobista prośba samego Harry'ego Blacka nie zmusi mnie do wykonania twego rozkazu.

– A gdybym miał Życzenie?

– Nie stać cię.

– Nieśmiertelni wyglądają jak ludzie, ale są od nich różni. Poza ciałem i duszą mamy także ducha, który sprawia, że po każdej śmierci odradzamy się na nowo, zamiast wędrować do twojej Krainy.

– Co to ma wspólnego z naszą sprawą?

– Trzynaste Prawo Harmonii. Duch nieśmiertelnego jest potężniejszy i więcej warty niż milion dusz.

– Zgoda. Przyjmę twego ducha jako cenę za Czarne Życzenie.

– A więc go bierz.

Przed Quiliatem pojawiła się świetlista kula, która była cała istotą jego ducha. Sekundę później zniknęła, a on stał się człowiekiem. Następnie Śmierć podała mu do ręki przedmiot, który wyglądał jak czarna perła. Było to Czarne Życzenie.

– Żądam, byś zamknął Bramę Dusz, gdy tylko któryś z nieśmiertelnych da ci klucz – rzekł władczo człowiek, który do niedawna był jeszcze nieśmiertelnym, a perła z jego dłoni zniknęła.

– Twoje życzenie jest dla mnie rozkazem – odparł oficjalnie bóg i rozpłynął się w powietrzu.

***

Godzinę później przybył Harry Black. Quiliat wytłumaczył mu prawie wszystko. Pominął tylko rozmowę ze Śmiercią. Następnego dnia z samego rana wymaszerowali razem na czele armii, która kierowała się na obóz nieprzyjaciela w celu zdobycia klucza do Bramy Dusz.

– Używajcie Magii Wody – pouczał magów Harry Black. – Woda to żywioł życia. Umarli nie znoszą jej dotyku.

Sam Quiliat wydawał się tutaj zupełnie nie na miejscu. Nie miał miecza, różdżki ani żadnej innej broni. Nie był wojownikiem, tylko naukowcem. Magią prawie wcal nie potrafił władać. W języku bogów interesowała go bardziej strona techniczna, niż wykorzystanie go w praktyce. Runami zajmował się nie dlatego, że są niezwykle trudną dziedziną magii, lecz dlatego, iż wystarczy raz naładować je magią, a będą działały przez spory szmat czasu. W sumie to nawet nie on je napełniał mocą, a jego przyjaciółka, Frelia Mens.

Znalazł jednak idealny sposób by walczyć. Miał trzy stalowe kule wielkości małych jabłek. Każda z nich została pokryta niezliczoną ilością run. Respondeo musiał tylko kierować za pomocą myśli trajektorią ich lotem i aktywować odpowiednie runy w odpowiednim czasie. Mógł za pomocą tych trzech kul wykonać całkiem pokaźną liczbę ataków, jak i również używać ich do blokowania wrogich zaklęć.

W praktyce wyglądało to identycznie jak w teorii. Może ci, którzy widzieli ten sposób walki po raz pierwszy, byli dość zdziwieni, ale szybko się otrząsali z tego stanu, gdyż skuteczność tej techniki mówiła sama za siebie.

W bitwie, która właśnie się rozpoczęła, Quiliat sprawnie posuwał się naprzód, równie szybko jak Harry, który uchodził za jednego z najlepszych wojowników w całym multiwersum. Razem znacznie wyprzedzili swój oddział, przebijając się za pomocą magii, miecza i kul Quiliata przez szeregi wrogich duchów.

Gdy przedarli się już przez cała armię wroga, spotkała ich niespodzinka. Przed nimi stał czteromentrowy, pokryty czarną łuską olbrzym, który trzymał olbrzymi miecz. To był tytan, znacznie trudniejszy przeciwnik niż duchy. Respondeo użył dwóch kul, by wytworzyć magiczną barierę, która odgrodziła ich trójkę od reszty walczących.

Tytani są bardzo potężni. Świetnie władają wszelkim orężem, a ich magia jest znacznie silniejsza niż ta, którą posługują się nieśmiertelni. Poza tym, oni byli zmęczeni, a tytan dopiero co chwycił za broń. Mieli małe szanse na pomyślny rezultat w tym starciu.

Black rzucił w niego błyskawicę, ale ten zablokował atak i szybko kontratakował, tworząc falę mocy, która odrzuciła nieśmiertelnego w tył. Respondeo miał tutaj małe pole do popisu. Jedna kula to dość, by się bronić, ale za mało, by wyprowadzić skuteczny atak. No chyba, że... całkowicie zrezygnuje się z obrony.

Nadszedł czas, by zrobić to konieczne, pomyślał, a następnie skierował kulę w nogę przeciwnika. Przeleciała po eliptycznej orbicie, by temten nie zdołał jej zablokować, a gdy osiągnąła cel, eksplodowała, rozrywając na kawałki kończynę olbrzyma.

Akcja nie była jednak tak pomyślna jak się zdaje, bo nim atak Quiliata dobiegł końca, tytan zdołał posłać w jego kierunku kulę czarnego ognia, która by go zabiła, gdyby nie runy ochronne na jego pelerynie.

Respondeo stracił przytomność i padł na ziemię dosłownie w tej samej chwili, co tytan. Nim olbrzym wstał, dobiegł do niego Black i wbił mu miecz prosto w serce. Czegoś takiego nikt nie był w stanie przeżyć.

Harry zerwał z szyi martwego przeciwnika łańcuszek, do którego był przymocowany obsydianowy klucz. Sekundę później uświadomił sobie, że coś jest nie tak. Quiliat leżał nieprzytomny, więc...

Jasna Cholera! Bariera opadła, pomyślał chwilę przed tym, gdy jakaś strzała wbiła mu się w lewe ramię. Jego przyjaciel znajdował się w gorszej sytuacji. Oberwał silnym zaklęciem, które, nawiasem mówiąc, pozwolił mu się bronić przed natępnym atakiem, bo przywróciło mu przytomność, więc mógł zareagować na wojownika, który właśnie zamierzał dźgnąć go mizerykordią w pierś. Na własne nieszczęscie zdołał jedynie lekko przesunąc sztylet w bok, dzięki czemu minął o kilka centymetrów serce. Na razie jeszcze żył, ale rana był śmiertelna. Wojownik sam by go dobił, gdyby nie armia, która dogoniła już swoich generałów i właśnie pozbyła się osobnika, który czychał na życie jednego z nich.

Harry podbiegł do niego i wziął rannego przyjaciela na ręce, po czym teleportował się w bezpiecze miejsce, leżace z dala od pola bitwy.

– Nie powinieneś tak uciekać – wykrztusił Quiliat. – Musisz dbać o reputację i honor, jesteś przecież przywódcą Rady.

– Rada nic nie znaczy w obliczu zagrożenia życia mojego przyjaciela – odparł Black, a w jego głosie dało się wyczuć zdenerwowanie.

– Nie pomożesz mi. Nie znasz się dość dobrze na uzdrawianiu.

– To, do jasnej cholery, wezwę Jeliss Salus! Ona się zna!

– Już za późno, nie zdążysz. Masz klucz?

– Tak. Mam sam zamknąć Bramę czy poczekać na to, gdy do nas wrócisz w następnym życiu.

– Ja już nie wrócę, a ty nie zdołasz zamknąc Bramy.

– A kto zdoła? – spytał się skonsternowany nieśmiertelny.

– Tylko bóg przetrwa tak silną aurę śmierci, jaką emituje Brama.

– To niemożliwe... Nie można zmusić Śmierci do służby.

– Czarne Życzenie – spróbował naprowadzić przyjaciela na trop Respondeo.

– Nie zdołałbyś wygrać pojedynku, a nie mogłeś dać miliona dusz... To wszystko jest niemożliwe...

– Trzynaste Prawo Harmonii.

Nie musiał mówić więcej. Harry był bystry, zrozumiał słowa przyjaciela.

– Oddałeś własnego ducha w zamian za Czarne Życzenie? – zapytał cicho, a w jego głosie było zarówno przerażenie, jak i podziw.

– Tak, musiałem to zrobić. Przywołaj boga i daj mu klucz. To kupiła moja śmierć. Jego pomoc.

– Nie chcę, żebyś umierał.

– Wiem, Harry, ty dbasz o przyjaciół. Robisz wszystko, by ich ratować, ale tym razem to ja uratowałem ciebie... i resztę świata. Jestem coraz słabszy... Przyrzeknij mi jedną rzecz. Niech to będzie ostatnia przysługa dla starego przyjaciela.

– Mów.

– Nie odchodź tym razem. Tak, jak po pierwszej wojnie. Może robimy coś nie tak? Może Rada nie jest takim dobrym wyjściem, jak oboje myśleliśmy? Sprawdź to i napraw, co się da. Przyjrzyj się też sprawie tytanów. Jeśli Hyperion wróci, czeka was coś o wiele gorszego niż wojna domowa.

– Masz moje słowo honoru, że to zrobię.

Quiliat się uśmiechnął.

– Miłego życia, przyjacielu.

– Ono wcale nie jest takie miłe. To raczej trudna zagadka, której nie mogę rozgryźć.

– Nie dziwię się. Zagadki to w końcu moja specjalność, nie twoja.

– A co nią nie jest?

– Nic, przynajmniej po tej stronie. Życie zrobiło się dla mnie nudne, czas zobaczyć, jak jest w tym drugim miejscu.

– Mówią, że nieśmiertelni nie boją się śmierci, bo po każdej się odradzają. Ty najwidoczniej złamałeś tę zasadę.

– Nie ja ją wymyśliłem, więc ma w sobie co najmniej kilka błędów – zripostował Quiliat i spróbował się roześmiać, ale, biorąc pod uwagę jego stan, nie specjalnie mu się to udało.

– No to powodzenia przy badaniu życia po drugiej stronie, chociaż tobie zapewne nie będzie potrzebne.

Nie usłyszał już podziękowania.

Mówią, że oczy martwego są puste. Oczy Quiliata Respondeo były tak głębokie, że Harry omal w nich nie utonął.

***

– Quiliat Respondeo był dzielnym nieśmiertelnym – odezwał się bóg śmierci, gdy Harry dał mu klucz.

– Za cenę swojego życia zmusił cię do czegoś, co w efekcie uratuje również świat bogów. Choć tym razem mogłeś zgodzić się pomóc za darmo. To byłoby sprawiedliwe – odparł chłodno Black.

– Życie nie jest sprawiedliwe i ty dobrze o tym wiesz – skwitował bóg i rozpłynął się w powietrzu.

– Ale śmierć powinna być... – mruknął pod nosem nieśmiertelny.

***

Zgodnie z obietnicą, bóg o imieniu Śmierć zamknął Bramę Dusz, a także, używając swojej boskiej mocy, sprowadził z powrotem wszystkie zbłąkane dusze do swojej Krainy.

Harry Black zabrał ciało przyjaciela do stolicy, gdzie pochowano go z wszelkimi honorami w jednej z krypt Pałacu Wieczności, siedzibie Wielkiej Rady Nieśmiertelnych.

Wiele lat później, gdy skończyła się wojna domowa, postawiono pomnik Quiliatowi Respondeo, by nigdy nie zapomniano o jego poświęceniu.

Gdyby ktoś kiedyś się przyjrzał księdze, którą trzymał posąg, mógłby zauważyć, że jej tytuł to „Traktat o równowadze świata” Frelii Mens, a strona, na której była otwarta, to początek rozdziału o Trzynastym Prawie Harmonii.