Jak już wiemy z nastaniem chrześcijaństwa zainteresowanie alchemią prawie zanikło. Dopiero około VII wieku pałeczkę przejęli Arabowie i to oni do wieku XIII wiedli prym. Do tego czasu Arabowie nie mieli z nią styczności. Wiedzę o alchemii czerpali głównie z tekstów greckich. Głównym źródłem były tłumaczenia nestorian, którzy w VI i VII wieku przetłumaczyli lwią część pism greckich na język syryjski, które zostały później przetłumaczone na arabski. I to oni do stosowanego do tej pory terminu khemia dodali przedrostek 'al-' co dało słowo alkhemia, a później alchemia.
Arabscy uczeni wprowadzili do alchemii takie pojęcia jak 'boski alembroth' czyli boska sól, alkahest- uniwersalny rozpuszczalnik oraz alnisadir czyli środek, który wzbudza odrazę. To z arabskiego pochodzi termin, co prawda nie związany z alchemią, ale dla niektórych ważny termin czyli alkohol. Udało im się udoskonalić dawne techniki takie jak filtracja czy destylacja (którą uznali za najważniejszą technikę). Teraz przejdźmy do arabskich alchemików.
Najsłynniejszy z arabskich alchemików nazywał się Dżabir ibn Hajjin (zwany później Geberem) żył on latach 760-815. Jest autorem wielu prac, a jeszcze większa ilość jest mu przypisywana. Dzieła gdzie jego autorstwo poddawane jest wątpliwości możliwe, że zostały napisane przez członków pewnej sekty. Dżabir otrzymał wiele nowych substancji między innymi chlorek amonu, kwas octowy i jeszcze kilka innych związków. Geber próbował otrzymać złoto poprzez zmieszanie siarki i rtęci.
Dżabir swoje rozumowanie oparł na rozumowaniu, które oparł na swoich odkryciach. Otóż potwierdził on, że rtęć jest metalem, a siarka się dobrze pali oraz tak jak złoto ma kolor żółty. Miał nadzieję, że otrzyma suchy pył, który miał pomagać w transmutacji. Ten pył przez arabów był nazywany al-iksir. To on również ukuł termin kamień filozoficzny lub filozofów. Uważał on, że w skład kamienia wchodzi siarka ('zasada' palności) i rtęć ('zasada' płynności i blasku). Przy okazji w średniowieczu pojawiła się jeszcze 'zasada' trwałości.
Kolejny sławny alchemik pochodzenia arabskiego to Rhazesmes czyli Muhammed ibn-Zakarija el-Razi (850-925). Jego głównym osiągnięciem był podział substancji na duchy, ciała kamienne, witriole, borany i sole). W późniejszym etapie porzucił alchemię na rzecz medycyny i tam też zrobił całkiem sporo (np. jako pierwszy użył gipsu do usztywnienia kończyn). Warto wspomnieć też Abu Ali al Hussein Ben Abdullah Ibn Sina czyli Awicenna, który jako jeden z nielicznych wątpił w przemianę innego metalu w złoto. W XIII wieku po upadku kalifatu bagdadzkiego nastąpił kres dominacji arabskiej w alchemii i pałeczkę przejęli europejscy uczeni, którą utrzymali aż do kresu alchemii.
~Dominik
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz